“Wat is het aan jou… wat je stoort aan een ander..” Die vraag kwam ik eens tegen bij een workshop. Daar moest ik even op kauwen hoor… Als je je stoort aan een ander.. dan ligt het toch aan hem of haar? Mijn egootje knikt hevig ja… zo is het!
Zo heeft Betty toch wel een allergische reactie op mensen die veel ruimte in nemen. Het podium volledig pakken zonder te kijken of het publiek ook wil luisteren. Een mevrouw die uit zichzelf even gaat vertellen hoe ze erbij zit die dag… Betty denkt.. Uhmm… sorry… had ik je gevraag hoe het met je gaat? Als daarna een toneelstukje van drie aktes volgt over iets dat de mevrouw heeft meegemaakt… voelt Betty alle energie uit haar charmante lijfje stromen… Seriously? (ook zo’n fijne uitspraak van Betty).
Kan Betty dan niet gewoon beleefd luisteren en anderen hun verhaal gunnen… Natuurlijk mag iedereen iets vertellen waar hij/zij vol van is.. dat is ook het probleem niet… Het gaat Betty om de manier waarop het gebracht wordt… de drang die er voelbaar is om op het podium te staan… kortom… Aandacht..
Aandacht is het onzichtbare goud voor de mens. En Betty draagt ook graag goud… Als ik probeer om het gevoel dat er ontstaan is te bekijken en het waarom te vinden… hoor ik innerlijk … Ja maar.. zij…en een hele riedel aan wat er allemaal niet in orde was bij de situatie…
Ik geloof dat mannen extra scholing hebben gehad, als het gaat om aanhoren van de riedel van een egootje… Ik besluit het mannelijk aan te pakken en het langs me heen te laten gaan. Gewoon Betty haar eigenwijze en eigenlijk ook wel aandoenlijke zelf te laten zijn. En ja… het stoort Betty.. dat er meer egootjes zijn die net als Betty ook aandacht willen…. Ze zal er mee moeten leren leven, vrees ik.
